ما خیال مى کنیم که معصومین ـ علیهم السّلام ـ به زیارت ما محتاجند. در ایّام اربعین، کربلا پر از دسته جاتِ شیعیان عراق از طوایف مختلف عرب ها و کُردها مى شد که یکى از آنها را در ایّام سال نمى دیدیم، و در شعرهایشان از خاندان مرتضى ـ علیه السّلام ـ تجلیل و به آنها اظهار محبّت و مودّت مى کردند. اشخاص و جماعت هاى متعدّد از سرتاسر عراق، هر دسته از ناحیه اى و در پیش هر جمعیّت مرشد پیرى بود که به دنبال او مى رفتند. امام حسین ـ علیه السّلام ـ مى خواهد بگوید: من به شما احتیاج ندارم، شما به ما خاندان محتاجید، چنان که خداوند سبحان مى فرماید: «وَ رَبَطْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ إِذْ قَامُواْ فَقَالُواْ…» و دل هایشان را استوار کردیم که برخاستند و گفتند:…سوره ى کهف، آیه ى ۱۴٫
هم چنین مى فرماید:«قُل لاَّ تَمُنُّواْ عَلَىَّ إِسْلَـمَکُم بَلِ اللَّهُ یَمُنُّ عَلَیْکُمْ أَنْ هَدَلـکُمْ لِلاْءِیمَـنِ» بگو، اسلامتان را بر من منّت ننهید، بلکه این خداست که بر شما منّت نهاد و به ایمان رهنمون گردایند.سوره ى حجرات، آیه ى ۱۷٫ما باید متشکّر و ممنون باشیم که خداوند منّان نعمت ولایت و مودّت آن ها را به ما عطا فرموده است.