درباره‌ی یکی از اهل مراقبه حکایت شده است که: او مدّتی برای گروهی از برادران مؤمنش دعای خیر می‌کرد. اتّفاقاً پدرش از دنیا رفت و از او مالی به ارث برد. با خود گفت: آیا من برادرانم را با دعای برای نعمت‌های باقی آخرت، یاری نمی‌کردم؟! چگونه نعمت‌های عارضی دنیای فانی را از آنان دریغ کنم؟! پس ارث پدرش را میان کسانی که دعایشان می‌کرد، قسمت کرد.
می‌گویم: کسی که در برخی از متاع این دنیا به برادرش حسد می‌کند، چگونه ممکن است که بخواهد خداوند کرامات عوالم آخرت را به او بدهد؟! و کسی که نمی‌تواند چیزی از این نعمت‌های پست را در برادرش ببیند، چگونه مشتاق باشد که نعمت‌های بزرگ و فاخر به او برسد؟! آیا این جز محال است؟!
و آنچه از بذل و بخشش مردم در دعای به بهشت نمودن، و بخل و حسدشان در غیر آن دیده می‌شود، یا به جهت باور نداشتن به تأثیر دعایشان است، یا به جهت اطمینان نداشتن به وجود نعمت‌های آخرت!